Wraak van de farao

Door haar rijke verleden en talloze mythologische verhalen is Egypte altijd al een mysterieus land geweest. Zou het verre verleden vandaag de dag nog invloed kunnen uitoefenen? In de jaren ’20 van de vorige eeuw leek het hier wel op toen het bizarre verhaal over de ‘wraak van de farao’ in de hele wereld de krantenkoppen domineerde. Fabelachtige mythen werden keiharde werkelijkheid toen het graf van de wereldberoemde farao Toetanchamon werd opengebroken in het Dal der Koningen in Egypte.

Archeoloog Howard Carter ontdekte in 1922 het graf van Toetanchamon. Samen met zijn financier en initiatiefnemer Lord Carnavon onderzochten ze de graftombe waar, naast de sarcofaag van de farao, heel veel waardevolle schatten werden aangetroffen. De ontdekking maakte hen in een klap wereldberoemd. Op het graf zat een zegel met de tekst: ‘wie de slaap van de farao verstoort, zal worden aangeraakt door de vleugels van de dood.’

Een tekst waarvan u zou denken dat het alleen domme grafrovers op afstand kon houden die in fabeltjes geloofden. Ze besteedden er weinig aandacht aan en begonnen de doorgang naar het graf vrij te maken. De daaropvolgende gebeurtenissen waren zo toevallig en onverklaarbaar dat de wereld versteld stond en deze wraak van de farao toch langzaam serieus werd genomen.

Op 5 april 1923 overlijdt Lord Carnavon aan een geïnfecteerde muggenbeet. In het geruchtencircuit doet het verhaal de ronde dat hij eigenlijk is gestorven als gevolg van een schorpioenenbeet, een heilig dier volgens de Egyptenaren. Vlak voor zijn dood was hij aan het ijlen. Zo zou hij herhaaldelijk hebben gezegd dat een vogel zijn gezicht stuk krabde en dat het voorbij was. Op het moment dat bij Lord Carnavon het licht uit gaat, valt ook in heel de hoofdstad Caïro het licht uit! Zonder tussenkomst van een technicus gaat het licht overal ook vanzelf weer aan.

Het gerucht over de vloek van de farao is compleet en iedereen in Caïro heeft het erover. Het nieuws vliegt over de wereld. Het wordt allemaal nog eigenaardiger als blijkt dat ook de hond van Lord Carnavon spontaan dood neerviel op het moment dat z’n baasje overleed. Een paar weken later vindt ook de broer van Carnavon de dood, gevolgd door de verpleegster die hem verzorgde. Iedereen die ook maar iets met Lord Carnavon te maken heeft gehad, vreest nu stiekem voor z’n leven. Zelfs de kanarie van hem had alle reden dat te doen, want hij werd verslonden door een cobra die plotseling opdook.

Howard Carter ging namelijk gewoon door met de werkzaamheden rond het graf van Toetanchamon en nam de kanarie van de lord elke dag mee naar de tombe van de farao. De secretaris van Carter overleed vervolgens, kort daarop gevolgd door zijn vader. Het is echter nog niet genoeg. Professor Lafleur wordt eveneens opgehaald door Magere Hein. Hij deed onderzoek naar de voorwerpen uit het koningsgraf van Toetanchamon…

Niet lang na de dood van de professor sterft ook Arthur Mace, een medewerker van Carter, die net een stap in het graf heeft gezet. Een andere wetenschapper die onderzoek doet in het graf spreekt thuis over de ‘wraak van de farao en raakt depressief. Hij raakt in zo’n zware depressie dat hij zelfmoord pleegt. Hierna sterven nog een archeoloog en een professor die betrokken waren bij het graf van Toetanchamon. Ook de vrouw van de persoon waarmee de onverklaarbare reeks overlijdensgevallen begon, mevrouw Carnavon, sterft uiteindelijk.

De Egyptische autoriteiten maken zich ook zorgen en sturen een waarnemer naar de plaats van de opgravingen. Deze moet het helaas ook bekopen met z’n leven. De ontdekker van het graf, Howard Carter, lijkt de dans te hebben ontsprongen. Misschien was het de bedoeling dat hij moest toekijken hoe de mensen uit z’n omgeving achter elkaar stierven, zodat hij op die manier z’n lesje kon leren? De kranten puilen uit van deze vreemde gebeurtenissen. In totaal overlijden 17 geleerden op jonge leeftijd. Zou dit de vloek van de farao zijn?